“…penso en min, no mundo e na xente e condénome a sufrir”
NON
sei porque me empeño en dinamitar os meus pensamentos
máis puros e positivos
_
érgome polas mañás cedo
_
detesto ese cheiro a xofre, alcatrán e sobre todo desesperación
apesta a cada un dos seres infectados de escarnio e impurezas propias das rochas máis hostís
infectados da ignorancia e da desinformación, do conformismo e da pasividade,
da NON empatía e da máis intesa cegueira
apestades a raza humana
_
fago a cama apretando e amarrando moi forte as sabas no somier
_
[detesto que polas noites se desfaga toda a estabilidade do meu descanso
e os meus pés entren nunha liberdade descontrolada
na cal acaban distorsionando os meus soños e as miñas pálpebras abren para non volver pecharse.
o abismo é cada vez maior
acobíllome nel e penso nas madrugadas manchado de licor café
e vomito licor café, non me apaixoa, non me satisfai xa
encho o abismo coa instisfacción que nos rodea a TODOS
e non afogo porque non quero
[polo de agora
sei que son necesario aquí
como cada parte desta vella e infinita espiral de creación
estragada pola necidade dunha raza que se condenou a si mesma
_
non almorzo, xa hai ben de tempo que non o fago, prendo un cigarro e séntome na fiestra
_
apesta a alcatrán
nin Rexona nin Axe tapan xa este cheiro a FIN
este cheiro profundo a cartos e a fume
que anega os pulmóns, apreixa o corazón e cega ao cerebro
desexaría o afundimento do SISTEMA DO CHAPAPOTE
mais hai un perigo maior que cheira máis que ningún.
Se as mentes se apagan e todos comezamos a caer no fordismo máis sádico, nunca volveremos ver a infinidade de cores que nos regalou a nosa Verde e Eterna Nai e nunca deixaredes de cheirar mal
FLORES VERSADAS 