“Non temos nada máis apetitoso que a nosa propia lingua”
No corazón da patria
son máis verba
son máis berro
un aturuxo nos meus ollos
un anaco de carballo nos meus dedos
por unha lingua
que non é de ninguén máis que nosa…
os nosos corazóns soan a gaita
os latexos bailan
ao compás dunha muinheira
e a nosa lingua
contenta
agarda o rexurdir das fouces
agarda a volta ao trono do verso
podente puño
inmutábel son
agarda o levantamento das voces
Galiza somos nós!
Agarda sentada e vella, mais non agarda soa, namentres sigamos en pé seguirá sendo nosa.
FLORES VERSADAS 
Uff…SIN PALABRAS! Emocioneime tanto agora coma o domingo. Puxéchesme a pel de galiña… De verdade, sen palabras!
Outro xeito (precioso) de reflectir o que pasou o domingo en Compostela, parabéns e sigue escribindo que o fas moi ben!
Moitos coma ti fan falla para manter esta vella lingua! Noraboa
Canto corazón en tan poucas palabras! Para min, que xa teño vivido unha chea de anos, é marabiilloso compartir emocións, principios e respeto coa xente nova que garante a existencia dunha cultura, dun pobo e dun país. Saber que o tempo non pasa en balde… Non pasou para os que xa non están, tampouco pasará para nós…
Pingback: Cambados(tk) » Ramón Nogueira presenta o seu primeiro libro: Berros dende o alén
Pingback: Cambados(tk) » Ramón Nogueira: “publicar o libro é un soño”
Senhor Ramón Nogueira!! Non podo máis que dicir que para min é algo máis que un honor que te pases polo meu blog, que é polo momento espero, moi pequeno. Alégrome de que che gustase e eu, pola miña parte, estou lendo e relendo o teu coma quen atopa un oasis no medio do deserto…
Grazas!
🙂