Na “Plasita”

“Voar coma os merlos brancos, doces e cálidos”

Non quero que ninguén me escoite.
Non quero que ninguén me oia.
Eu só coa arpa na noite.
Eu só co mar e coas ondas.

Non quero que ninguén me escoite.
Non quero que ninguén me oia.
Só quero escoitar a lúa
e ver como voan as pombas

Non quero que ninguén me escoite.
Non quero que ninguén me oia.
Só quero falar cos peixes,
e mirar nas árbores as pólas.

Non quero que ninguén me escoite.
Non quero que ninguén me oia.
Xeitoso cantar de doncela.
Ditoso pracer que me acosa.

Non quero que ninguén me escoite.
Non quero que ninguén me oia.
Soíño mirando para o ceo,
sentido que ti si me escoitas.

Escaleiras a ningures
A miña nai e a meu avó

About Ramón Nogueira

Din que tenho un don, o don da verba, e con ela quero mostarme dun xeito escondido, dunha maneira que poucos sexan capaces de ver, detrás dun toldo de metáforas, detrás diso ao que chaman "home".
Esta entrada foi publicada en Berros dende o Alén. Ligazón permanente.

4 Responses to Na “Plasita”

  1. Silvia di:

    Ola! Cheguei ó teu blog desde un evento de Tuenti, e só podo dicirche que todo o que lin nel é precioso, encántame a túa maneira de escribir, e tamén as túas fotografías! 🙂
    Seguirei léndote! Un bico.

  2. Eulo di:

    Encantoume!!

  3. marinha di:

    Encantoume !
    Xa sabes que estou moi orgullosa de TI =D

  4. cris di:

    encantame, e moi bonito.
    bikos

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s