Busquei se puxen este poema por aquí xa e nunca cheguei a subilo ao blog. Leva escrito varios meses e merécese este espazo.
“Improvisando coplas para días escuros”
Non me deixo levar polo teu cauce
de sal
nin ti me deixas agradecerche
a túa/miña vida cun bico e un “ata logo”
complexamente me despido do desexo
do único e inesquecible desexo de terte nas miñas mans
de morderche se quero
de perderme contigo se quero
só e infinitamente
agardo o rexurdir dos meus propios versos
agardo a chegada dos días azuis e verdes
luminosos e fermosos coma a túa voz…
Agardo…
Itxaroten zaitut…
(Darlle un bico á lúa quédase curto)
FLORES VERSADAS 