Había tempo que non me fundía co sol. Dunha nada até un infinito TODO.
Agardei sentado nunha rocha. Na rocha que está fronte ao mirador. Dende a que se ve a ría enteira. Só escoitaba os paxaros que acababan de erguerse e os pequenos esquíos. As follas dos carballos e dos piñeiros. E a vella sobreira facíame acenos para acurrucarme nela. Se me concentraba e me fixaba ben. Até escoitaba bater ao mar na rocha da Torre. Agardei nesta deshorbitada sinxeleza até que o sol espertou. Non parpadei (ou isa foi a miña sensación) até que o sol se convirteu na profundidade do ceo. Apartou ás nubes e deixouse ver. Comezaba o día real, comezaba o seu reinado. Erguinme da rocha. Decateime que tiña que volver á casa. Despedinme dos paxaros e esquíos, da vella sobreira, e a medida que baixaba polas escaleiras de madeira íame despedindo tamén dos carballos e piñeiros. A luz fíxonos vivir de novo.
A Montse Romero
FLORES VERSADAS 
Mentres o ia lendo, casi o estaba sentindo… moi bó. xD
Moitas grazas. Unha das cousas que máis me gusta de todo o que escribo é se son capaz de facer sentir. Moitas grazas!
A luz fíxonos vivir de novo, pero matounos un pouquiño tamén. Como un televisor.