Castigos os que me propuxen se non consigo a miña meta. Non é tan terríbel. Serían cortes miudos ás minhas costas. Ínfima dor, leve sorriso. Cantigas abrumadas pola sombra. A lúa está viuva ao marchares eu. De loito. Soa e muda. Pero non triste. Ínfima dor, leve sorriso. Din das vellas cantigas da lúa que só se escoitan cando a vella está de loito. É a hora de irme, lonxe. A onde me leven os meus pés. Quero escoitar esas cantigas. Alá onde vaia…
Ínfima dor, leve sorriso.
FLORES VERSADAS 