Descoñezo o meu rostro no espello

Non son quen de recoñecerme

Só sei que existo fronte a min

e para min é suficiente

 

Fago malabares con navallas de dobre filo

e sempre remato por sangrar

aínda non me propoño recoñecer que é un erro

aínda non sei o que é errar

 

Nunca é tarde para recoñecerse nun espello

sempre que se manteña nunha soa peza

Se o cristal se esnaquiza

eu voume con el