É unha aperta
da miña Rocha
o que necesito
Ver florecer
esa última
flor da primavera
na túa/miña illa
rexurdir da propia Terra
miña Rocha,
Como fixemos daquela
Acadar manternos de pé
Ti/eu son o teu andamio
Mentres me manteña/s viva
meu Poeta,
o teu verso será a miña Rocha
Como fixemos daquela
Gústame esto:
Gústame Cargando...
Relacionado
About Ramón Nogueira
Din que tenho un don, o don da verba, e con ela quero mostarme dun xeito escondido, dunha maneira que poucos sexan capaces de ver, detrás dun toldo de metáforas, detrás diso ao que chaman "home".
Estas entrada foi publicada en Sen clasificar coas etiquetas
flor,
poeta,
primavera,
rocha.
Ligazón permanente.
