Hoxe durmirei quentiño entre as miñas sabas estragadas polas xestas e os toxos da indiferencia máis totalitaria da fraga menos verde e máis enlodada de todas cantas hai neste meu mundo atropelado por un camión bota asfalto…
Foi na xanela da incoherencia onde te coñecín.
“Agardo sentado no meu balcón. A miña cabeleira xa se une coa rúa. Detesto ser un Rapunzell extraviado, vicioso e sen forma”
Son e serei
pasan as horas
lúa nova, cuarto crecente, lúa chea, cuarto menguante
comeza o rito pagano de ver as musas espidas
ás agochadas
perdín o meu disfraz de cabaleiro
no cortello
logo de disfrutar dunha orxía animal
e case satánica
Son e serei
a esencia do té de “Les Fleurs Du Mal”
e do chupito máis ardente da absenta máis verde
Son e serei
o poeta extraviado nos abismos do verso
o Santo Inquisidor do amor e da nostalxia
e
o vento que asubía por entre as follas
Logo de bastante tempo publicando moi de Pascuas en venres, volvo á carga con multitude de ideas e proxectos que andan rondando a miña cabeza e que algún xa está botando a cabeciña para nacer. Un pracer seguir escribindo e un pracer aínda maior, se cabe, que vós me sigades lendo.
A rula é fermosa
abotoa ben as súas
ás e voa
Catalizadora dos ventos
espida, ispe
os soños onde eu
só bebo café
Purificación tiránica
Imperfecta
cando xogas coa túa frauta
e cos teus sátiros, rula.
Deixo que as rosas negras caian no meu xardín
esparcindo os pétalos
sen deixar espazo no solo para ver o verde da herba
Non quero que os meus pés espidos se pousen na verde vida
“É un erro moi común”
penso
mentres me deito no meu berce de pétalos negros
A imaxe mesma do fin dunha historia.
Trágame Terra
até o máis fondo
quero albiscar unha última vez o magma máis profundo e gorentoso
É o meu declive o que me eleva até petar as miñas meixelas contra os rebordos da Lúa…
“Nin de xeonllos recoñezo o meu descontento co gris azulado do meu ceo”
Sentida a paixón que me condena
desamarro todo canto cabo teña ao arredor
do meu corpo espido
a liberdade final das miñas extremidades
que me tocan
que me toco
e gozo na area até que me chama a noite
volver a comezar dende o principio único e irreversíbel
onde todo semella branco e azul luz
desafogo o meu verso na túa boca, Afrodita
mentres me namoro da última onda do mar que me acurruca carón dela
Vomítasme navallas que me rabuñan a face
e as cortinas do meu bonito salón
Pero eu fico cego no chan mentres te ris de min
e do meu sentimento de poeta namorado do propio sentimento
unha razón máis pola que pechar os ollos de cego
e camiñar cara adentro
cara a máis fonda escuridade
cara o máis fondo do meu abismo
e aí darlle patadas de sangue á túa imaxe
e bicos de traizón e cobardía
Entrégome a ti canso da sangue
entrégome a ti libre e único
o sentido máis primario e complexo, miña azul
o máis necesario
Ai miña rula! Peco de Virxe nestes rueiros
e peco de inocente na mirada da escura lúa
máis sigo en pé e ergueito coma ninguén
Recorda a tenrura dos meus brazos
e o apocaliptico da miña razón
Recorda como flúe a miña verba por entre as túas mans
e o meu corazón entre os teus ollos de río
Non me malinterpretes querida, mais a maior virtude que tes é que amas demasiado.
A ver que pasa…
A Recomposición
érgome unha vez máis do meu chan frío e húmido
bote de cola
escollo os mellores anacos de carne viva que descansan no meu chan
pego un a un con paciencia e certa dose de amor en cada movemento
neste mesmo instante sáciome de poder
son a Santa Inquisición dos peores anacos de carne viva que descansan no meu chan
algo así coma no período Devónico, sobrevive o mellor anaco de vida
A Recomposición chega ao seu fin
Teño fame logo de tan meticuloso traballo
aborrezo cada anaco de carne viva que descansa no meu chan
prendo unha fogueira
o meu abismo xa non está tan frío e húmido coma antes da Recomposición
paso cada anaco de carne viva polas labaradas
ao primer contacto berran
vocean moi forte até que as mesmas lapas cesan o maldito son
mastigo un a un con paciencia e certa dose de amor en cada movemento
neste mesmo instante sáciome de poder
no meu máis que amado abismo
Ollo o desterro
das miñas pálpebras abertas
consúmome nas gorentosas queimaduras
do meu ardente astro interior
o que me leva cara min/comigo
e á vez cara cada homúnculo que respiro
Aliméntome de cada apetitosa deformidade
de cada respiración entrecortada e costosa
apiádome de cada ser
pero non son tempos
de ouvir paxaros e non prestar atención
chega a era do soño como realidade
cada chío de cada paxaro de cada árbore
unha bágoa feita carne no verso
[é o comezo do rexurdimento da fermosura
aquí nace o verso infinito
FLORES VERSADAS 