Debo a miña vida á vosa vida
e a vosa vida é o que me está a roubar a miña vida,
seres despreciables e antinatura,
o meu amor cara vós é inmenso e especialmente profundo
e encamíñame a un odio laberíntico do cal non podo fuxir
un bucle sen sentido no cal me sigo acobillando coma un tigre en perigo de extinción
absurdo e ridículo
que lle ten medo ao asubiar do vento máis feble
Non son digno de que entres na miña casa pero unha palabra túa pode facer que volva a recoller mazáns do Edén co meu sorriso infantil pero sincero, forte e profundo.
Calquera día caénme os dentes…
e
nin sorriso, nin tigre, nin nada
FLORES VERSADAS 