Din das noites de cans
que non son axeitadas para camiñar.
Fervo sentado no sofá
co meu libro
a miña candea acesa
e o meu lume extinguido.
De noite respiro
e corro e salto
de estrela en estrela
remato sentado na lúa
cos pés colgando dela
e bebendo as miñas propias bágoas salgadas.
Camiño paseniño
cavilando nas lagoas
de auga salgada que produzo
ao abrir os ollos, xa vermellos,
comezo a estar canso.
Din das noites de cans
que non son axeitadas para camiñar,
máis a min
son as que máis me gustan.
FLORES VERSADAS 
Os días malos son os que máis inspiran…